چکیده

ورود به عصر اطلاعات و پیدایش، رشد و توسعه فناوری هایی مانند اینترنت، نهاد آموزش را دستخوش تغییرات فراوانی نمود و در این میان، آموزش الکترونیکی توانست با بهره گیری از این فرصت به عنوان یک پارادایم جدید ظهور کند، به طوری که بسیاری از مؤسسات و مراکز آموزشی، به سرعت، خواهان استفاه از آن شدند. در عین حال، تحقیقات نشان می دهد که تعداد زیادی از دانشجویانی که دوره های آموزش مجازی را آغاز می کنند، تمایلی برای ادامه آن ندارند و اظهار نارضایتی می نمایند. در نتیجه، این پژوهش بر آن شد که عوامل اساسی مؤثر بر رضایت دانشجویان مجازی را شناسایی و مدل جامع و یکپارچه ای را برای اندازه گیری آن ارائه نمایید. در این تحقیق، این عوامل در شش بعد اصلی (دانشجو، استاد، واحدهای آموزشی، فناوری، طراحی، و محیط) دسته بندی و در دو مرحله آزمون شدند. مرحله اول، شامل تعیین شاخص های مدل به وسیله اساتید، مدیران، کارکنان و طراحان سیستم های آموزش مجازی است. مرحله دوم عبارتست از آزمون مدل و ارزیابی رضایت دانشجویان از این سیستم ها با بررسی 226 دانشجوی مجازی در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه های دولتی تهران، نتایج تحلیل داده ها منجر به معرفی 15 عامل تأثیرگذار بر رضایت دانشجویان مجازی گردید که از میان آن ها انعطاف پذیری واحدهای آموزشی، کیفیت اینترنت و فناوری، سودمندی و سهولت کاربرد و خدمات پشتیبانی دانشگاه از اهمیت بیشتری برخوردار بودند. یافته های این تحقیق می تواند راهنمای مناسبی برای مدیران و مسئولین مراکز آموزش مجازی در جهت بهبود کیفیت خدمات آموزشی باشد.