گسترش بحث بازاریابی سیاسی و توسعه نظری و عملی آن، چال های پارادایمی آن را افزایش داده است. تا اوایل دهه نود، پارادایم مورد استفاده اهالی سیاست، مدیریت آمیخته بازاریابی سیاسی بوده است. با این حال، منطق تولید- محوری و تک مبادله ای بودن این تئوری موجب شده است که جای خود را به بازاریابی رابطه مند دهد. این رویکرد، برخلاف رویکرد سلف آن، بر حفظ و توسعه وفاداری رأی دهندگان و ایجاد ذهنیت و رابطه ای درازمدت تأکید می کند. در نهایت، بازاریابی سیاسی با نفوذ رویکرد سوم و با مطرح شدن دیدگاه ها و ابزارهای استراتژیک، به بلوغ خود نزدیک شده است. در این تحقیق، تلاش بر آن است تا الگویی استراتژیک در بازاریابی سیاسی با تأکید بر انتخابات ریاست جمهوری ایران ارائه شود. روش تحقیق مورد نظر تلفیقی و استراتژی های مورد استفاده، تحلیل محتوا در تحقیق کیفی و پیمایشی در تحقیق کمّی است. مدل مفهومی تحقیق بر اساس روش کیفی تدوین گردید و اعتبار آن با استفاده از مدل معادلات ساختاری سنجیده شده است. چارچوب نظری طراحی شده، الگویی مبتنی بر بازاریابی سیاسی استراتژیک است که نسبت به مدل های فعلی، از جامعیت نظری و قابلیت اجرایی بالاتری برخوردار است.
Baines, P. R., & Harris, P. (2001). The Political Marketing Planning Process: Improving Image and Message in Strategic Target Areas. Marketing Intelligence & Planning, 20(1), 6-14.
Baines, P. (1999). Marketing and Political Marketing in the U.S and the UK. Ph.d Thesis, University of Manchester.
Butler, P., & Collins, N. (1996). Strategic Analysis in Political Markets. European Journal of Marketing, 30(9), 25-36.
Dean, D., & Croft, R. (2009). Reason and Choice: A Conceptual Study of Consumer Decision-Making and Voting Behaviour. Journal of Political Marketing, 8(2), 130-146.
Hanneberg, S. (2003). Generic Functions of Political Marketing. School of Management Working Papers, University of Bath, 158-159.
Harris, P. (1996). Machiavelli Political Marketing and Reinventing Government. European Journal of Marketing, 35 (9), 1136-1154.
Harris, P. (2005). To Spin or Not to Spin, That is the Question. The Emergence of Modern Political Marketing. The Marketing Revie, 2, 35-53.
Johansen, H. (2006). Political Marketing: More than Persuasive Techniques. Journal of political marketing, 4(1), 75-79.
Gareth, S. (2001). The 2001 General Election: Factors Influencing the Brand Image of Political Parties and their Leaders. Journal of Marketing Management, 17(3), 989-995.
Gareth, S. (2006). Strategic Political Segmentation. European Journal of marketing, 35(3), 27-29.
Marshment, L. (2004). Political Marketing as Party Management. London: keele university press, 254-256
Maarek, P. J. (1995). Political Marketing and Communication. London:John Libbey, 95-96
Newman, P. (1996). Handbook of Political Marketing. Newyork:Sage Publications.
Savigny, H. (2007). Ontology and Epistemology in Political Marketing Keeping It Real. Journal of Political Marketing, 6 (2), 33-39.
O’Saugne, S. (2008). The Idea of Political Marketing in Britain. Westport: Praeger, 171-185.
Shaughnessy, N. (2001). The Marketing of Political Marketing. European journal of marketing, 35(2), 125-129.
Wring, D. (2002). Images of Labor: The Progression and Politics of Party Campaigning in Britain. Journal of Political Marketing, 11(1), 23-37
)